Zasłużeni dla Gminy i Miasta Strzyżów
- Polski Związek Działkowców Pracowniczy Ogród Działkowy „RELAX” w Strzyżowie 10.06.1998 r..
- Produkcyjno-Usługowa Spółdzielnia Pracy „Auto-Service” w Strzyżowie 28.10.1998 r.
- Cukierniczo-Spółdzielnia Inwalidów „Roksana” w Strzyżowie 28.10.1998 r..
- Bank Spółdzielczy w Strzyżowie 28.10.1998 r..
- Dom Kultury „Sokół” w Strzyżowie 28.10.1998 r..
- Szkoła Podstawowa Nr 2 im. Marii Konopnickiej w Strzyżowie 28.10.1998 r.
- Zespół Redakcyjny Miesięcznika „WAGA i MIECZ” 28.10.1998 r.
- Fundacja SOS Obrony Poczętego Ĺťycia Oddział w Strzyżowie 28.10.1998 r.
- Towarzystwo Miłośników Ziemi Strzyżowskiej w Strzyżowie 28.10.1998 r.
- Strzyżowska Orkiestra Dęta OSP 28.10.1998 r.
- Marek Leśniak 28.10.1998 r.
- Kazimierz Bożek 28.10.1998 r.
- Kazimierz Tokarski 28.10.1998 r.
- Leszek Majewski 28.10.1998 r.
- Marek Ĺliwiński 18.11.1998 r.
- Władysław Kmieć 08.09.1999 r.
- Adam Nowak 12.07.2000 r.
- Sławomir Uchwat 06.09.2001 r.
- Zdzisława Górska 26.09.2002 r.
- dr Wojciech Cynarski 26.09.2002 r.
- Gminna Spółdzielnia „Samopomoc Chłopska” w Strzyżowie 26.09.2002 r.
- Adam Kluska 26.09.2002 r.
- Zespół Szkół im. Adama Mickiewicza w Strzyżowie 26.09.2002 r.
- Grzegorz Oliwa 26.09.2002 r.
- Ĺrodowiskowy Dom Samopomocy w Strzyżowie 26.09.2002 r.
- Ośrodek Maszynowy Sp. z o.o. w Strzyżowie 26.09.2002 r.
- Stanisław Szaro 26.09.2002 r.
- Władysław Ruszała 26.09.2002 r.
- Adam Kumor 26.09.2002 r.
- Tadeusz Worosz 26.09.2002 r.
- Stanisław Irzyk 26.09.2002 r.
- Mieczysław Niebylecki 26.09.2002 r.
- Maria Charzewska 26.09.2002 r.
- Andrzej MaĹşnicki 26.09.2002 r.
- Jerzy Oczoś 26.09.2002 r.
- Eugeniusz Hart 26.09.2002 r.
- Danuta Mijal 26.09.2002 r.
- 21 dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej im. gen. Józefa Ludwika Zająca w Rzeszowie 26.09.2002 r.
- Klub Honorowych Dawców Krwi Polskiego Czerwonego Krzyża przy Zarządzie Rejonowym w Strzyżowie 26.09.2002 r.
- Mirosław PrzewoĹşnik 31.10.2002 r.
- Jerzy Pitera 26.03.2003 r.
- Jerzy Wydro 24.06.2003 r.
- Zygmunt Stodolak 24.06.2003 r.
- Kazimierz Dziadek 24.06.2003 r
Honorowe Obywatelstwo Gminy i Miasta
Jest to najwyższe wyróżnienie i forma uznania wybitnych zasług położonych dla dobra, sławy i pomyślności gminy i miasta, jej rozwoju oraz promocji w kraju i za granicą.
Honorowe Obywatelstwo Gminy i Miasta nadaje Rada Miejska.
Z wnioskami o nadanie Honorowego Obywatelstwa Gminy i Miasta mogą występować:
- -podmioty uprawnione do występowania z inicjatywą podjęcia uchwały przez Radę Miejską (określone w Regulaminu Rady),
- -partie polityczne, stowarzyszenia, fundacje, organy samorządowe organizacje społeczne i związki zawodowe działające na terenie gminy i miasta,
- -grupy co najmniej 50 obywateli, mieszkańców gminy i miasta, posiadających czynne prawo wyborcze do rad gmin.
Wniosek ten powinien zawierać podstawowe dane o osobie proponowanej do nadania honorowego obywatelstwa gminy i miasta, szczegółowy opis zasług dla gminy i miasta uzasadniających nadanie honorowego obywatelstwa, oświadczenie osoby o niekaralności lub zapytanie o karalność z Centralnego Rejestru Skazanych, oraz inne dokumenty lub informacje mogące mieć wpływ na decyzję rady w sprawie nadania Honorowego Obywatelstwa.
Honorowi Obywatele
(po pauzie rok nadania)
Roman Konieczkowski
Członek Towarzystwa Miłośników Ziemi Strzyżowskiej, Rodak wsi Godowa, zamieszkały na stałe w Bielsku-Białej był w okresie okupacji hitlerowskiej dowódcą placówki AK w Strzyżowie.
Jest Autorem książki o tamtych czasach w naszym regionie, które nosi tytuł „Strzępy Wspomnień” i została wydana przez MON w Warszawie w 1986 roku. Książka ta doczekała się drugiego wydania w 1991r. i cieszy się dużym zainteresowaniem czytelników jako cenny przyczynek do historii naszego regionu.
Pan Roman Konieczkowski jest również inicjatorem i współrealizatorem oraz współfinansujący wybudowanego pomnika Armii Krajowej w Koniakowie woj. Bielsko-Biała na Górze Koci Zamek w 1993r., co rozsławia dobre imię Strzyżowiaków w Polsce. Utrzymuje od lat ścisłe kontakty z Ziemią Strzyżowską, miastem Strzyżowem, Towarzystwem Miłośników Ziemi Strzyżowskiej i Samorządem Lokalnym w Strzyżowie, biorąc udział w licznych imprezach kulturalno-oświatowych i patriotycznych w naszym środowisku.
Jest inicjatorem i głównym fundatorem pomnika „Ĺťołnierzom Wojska Polskiego, Armii Krajowej i Demokratycznej Armii Krajowej Ziemi Strzyżowskiej – poległym i pomordowanym w walce o wolność Ojczyzny w latach 1939-1956”, który przy współudziale Samorządu Lokalnego został wybudowany w tym roku na terenie miasta Strzyżowa.
Do góry
Mgr Mieczysław Urbanik
Ps. „Ĺoza”, „Sęk”, członek trójki powiatowej LSB-BCH w Rzeszowie w latach 1941-1945, czołowy przywódca ruchu ludowego Ziemi Strzyżowskiej, Honorowy Prezes ZW PSL w Rzeszowie oraz GMZ PSL w Strzyżowie urodził się w dniu 21 grudnia 1916 r. w Gbiskach gmina Strzyżów w rodzinie chłopskiej. Absolwent Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego w Strzyżowie. Studia rozpoczęte na Akademii Handlu Zagranicznego we Lwowie ukończył na Akademii Handlu w Krakowie w 1946 r. Włada w piśmie i mowie kilkoma językami. Z zawodu biegły księgowy – obecnie ma emeryturze. Ĺťonaty, ma dwoje dzieci, prowadzi działkowe gospodarstwo rolnicze. W czasie studiów był aktywnym działaczem PAML-u, związany ze Stronnictwem Ludowym od 1936 r. wspólnie z kol. Romanem Złotkiem ps. „Wyrwa” z Ĺętowni zakładał liczne koła SL na tutejszym terenie, a w 1937 r. był jednym z głównych współorganizatorów rolnego strajku chłopskiego na terenie Ziemi Strzyżowskiej. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do SL „ROCH”, organizując gminne i gromadzkie trójki polityczne oraz paramilitarne Straży Chłopskiej.
W czerwcu 1943 r. został powołany przez Narcyza Wiatra „Zawoja” z Krakowa na powiatowego komendanta LSB w Rzeszowie i funkcję tę pełnił do stycznia 1944r. Czynnie uczestniczył w akcji scaleniowej BCH z AK w dniu 8 grudnia 1943 r. w Rzeszowie, po wojnie kontynuuje pracę polityczną w SL organizując historyczny, przełomowy zjazd ludowców Rzeszowszczyzny w dniu 5.IX.1945 r., na którym z jego inicjatywy powołano Powiatowy Zarząd PSL Mikołajczykowskiego w Rzeszowie. Fakt ten spowodował jego konflikt ze współczesną władzą. Będąc prześladowanym przez UB wyjeżdża na Ziemie Odzyskane. Tam w Bystrzycy Kłodzkiej podejmuje pracę zawodową w GS oraz pracę polityczną w PSL związaną z wyborami do Sejmu, za co został aresztowany i siedział w więzieniu 6 miesięcy. Po powrocie z rodziną do Strzyżowa wstępuje do ZSL. Będąc członkiem Stronnictwa walczy z zasadą centralizmu partyjnego i kierowniczą rolą PZPR w PRL, co uznane zostało za prawicowe odchylenie i spowodowało skreślenie Go z szeregów ZSL. Po odwilży politycznej w 1956 r. przywrócono mu prawa członkowskie w ZSL, a nawet powierzono funkcję Przewodniczącego PRN w Strzyżowie. Funkcję tę pełnił krótko wobec ponownej politycznej dezaprobaty za działalność opozycyjną na wsi wobec władzy, zmierzającą do upodmiotowienia społeczno-politycznego klasy chłopskiej.
Zwiększa to aktywność Jego działania politycznego w Towarzystwie Przyjaciół Muzeum Wincentego Witosa w Wierzchosławicach koło Tarnowa. PóĹşniej aktywnie organizuje NSZZ RI „Solidarność” w woj. rzeszowskim oraz Niezależny Ruch ludowy „Solidarność” na terenie kraju. Przyczynia się wybitnie do zjednoczenia ruchu ludowego w woj. rzeszowskim i utworzenia w 1990 r. PSL Mikołajczykowskiego w Rzeszowie. Mgr Mieczysław Urbanik stara się zawsze być w centrum działania ruchu ludowego, służąc mu swoją wiedzą i doświadczeniem, wzbogacając jego wieloletni dorobek ideowo-polityczny w walce o niepodległą, demokratyczną Polskę i w obronie ludowych interesów klasy chłopskiej.
Za wszechstronną działalność patriotyczną w okresie okupacji hitlerowskiej był wielokrotnie odznaczany przez MON w Warszawie oraz Polski Emigracyjny Rząd Londyński. Udręką jego życia politycznego była ciągła walka w opozycji, co diametralnie zmieniło się dopiero, kiedy premierem państwa został ludowiec Waldemar Pawlak – trzeci z kolei po Wincentym Witosie i Stanisławie Mikołajczyku ludowy premier w Polsce. Całokształt życia, działalności społeczno-politycznej i walki o wolną i demokratyczną Polskę opisał w swojej książce „Ĺťelazne Kampanie BCH w pow. rzeszowskim „Radło” 1939-1945” wydanej pod redakcją Adama Kluski 1 1994 r. przez Samorząd i Towarzystwo Miłośników Ziemi Strzyżowskiej w Strzyżowie.
Do góry
Ks. Prałat Adam Nowak
Urodził się 23 lipca 1925 toku w Krośnie. Tam uczęszczał do szkoły podstawowej, do gimnazjum i liceum, które ukończył maturą w 1945 roku. Wychowywany był w rodzinie głęboko religijnej.
W 1945 roku wstąpił do Seminarium Duchownego w Brzozowie , przeniesionego tam na czas wojny z Przemyśla. Tu studiował przez rok, a następne lata już w Przemyślu. W seminarium zdobywał wiedzę filozoficzną i teologiczną, tu też kształtował się jego charakter kapłański. Uwieńczeniem tej pracy były święcenia kapłańskie w Przemyślu w roku 1950.
Ksiądz Adam Nowak jako młody kapłan pracował na placówkach w Chmielniku, Sokołowie oraz Rudniku n/Sanem. W 1960 roku mianowany został proboszczem parafii Ujeznej koło Przeworska. Od 1968 roku pracuje jako proboszcz Parafii Rzymskokatolickiej w Strzyżowie. Pracę księdza proboszcza Adama Nowaka widać wszędzie. W latach 1969-1997 przeprowadzono z jego inicjatywy w kościele i wokół niego wiele koniecznych i bardzo kosztownych inwestycji. Rozpoczęto w 1969 roku od wykonania instalacji elektrycznego ogrzewania oraz odmalowania i wyzłocenia ambony. W 1970 roku wymurowano budynek gospodarczy i przeprowadzono nową radiofonizację kościoła. Rok póĹşniej położono nową nawierzchnię wokół kościoła, utworzona parking, odrestaurowano ołtarz Matki Bożej Różańcowej z 1985 roku oraz przeprowadzono restaurację wieży kościelnej, dając betonowe stropy i nowe wiązania pod dzwony.
W 1972 roku sprawiono trzeci dzwon „Maksymilian”, wykonany w firmie Felczyńskich w Przemyślu oraz wykonano prace rekonstrukcyjne i złoceniowe przy ołtarzu św. Anny. W roku następnym przeprowadzono rekonstrukcję ołtarza św. Rodziny. W 1974 roku wstawiono 2 pierwsze okna witrażowe na wzór dawnych, zupełnie zniszczonych przez działania ostatnich dwóch wojen.
W 1975 roku przeprowadzono gruntowny remont liczącej 120 lat plebanii, wprowadzono centralne ogrzewanie i gaz do zakrystii i na plebanię oraz wymieniono kolejne 4 okna witrażowe.
W 1976 roku ksiądz Adam Nowak zajął się utworzeniem nowej parafii w Ĺťarnowej. Początkowo przystosowano zakupiony budynek mieszkalny na niewielką kaplicę z punktem katechetycznym. Inicjatywa ta spotkała się ze sprzeciwem władz państwowych, ksiądz Nowak i jego współpracownicy pociągani byli do odpowiedzialności karnej, jednak z biegiem czasu w 1981 roku powstała samodzielna parafia w Ĺťarnowej, a w 1984 roku wybudowano tam nowy kościół.
W 1977 roku przystąpiono do gruntownej renowacji murów strzyżowskiego kościoła. Trwający 3 lata remont obejmował zbicie tynku, uzupełnienie braków nowym kamieniem, wymianę zmurszałego kamienia i cegły na nowy kamień. W 1978 roku sprawiono kolejne 2 okna witrażowe.
W 1979 roku zakończono renowację murów oraz sprawiono nowe konfesjonały.
W 1980 roku przeprowadzono gruntowny remont całej wieży kościelnej, dając nowe wiązania dachowe i kryjąc całość blachą miedzianą. Przeprowadzono także renowację ołtarza Bożego Serca.
W latach 1981-1984 prowadzono budowę nowego kościoła filialnego wraz z punktem katechetycznym w Brzeżance.
W 1981 roku poświęcono nowy, murowany kościół w Gliniku Zaborowskim, gdzie w 1986 roku erygowano samodzielną parafię.
W 1982 roku przeprowadzono remont i złocenie ołtarza Matki Bożej Niepokalanej, wyremontowano też kaplicę Matki Bożej Bolesnej „Na Górce” i pokryto ją blachą miedzianą, zbudowano punkt katechetyczny w Tropi oraz rozpoczęto budowę nowej organistówki.
W 1983 roku naprawiono dach Domu Parafialnego, przeprowadzono remont samego Domu i przystosowano jego pomieszczenia na punkt katechetyczny, wstawiono też kamienne schody do kościoła.
W 1984 roku poświęcono kościół Matki Bożej Różnicowej w Brzeżance, zbudowany w latach 1981-1984.
W latach 1986-1988 przeprowadzono prace konserwatorskie ołtarza głównego, wymieniając wiele jego elementów na nowe. W 1988 roku dokonano też konserwacji kapliczki św. Józefa położonej pod lasem.
W 1989 roku przeprowadzono tymczasową renowację organów, odrestaurowano cenne obrazy św. Stanisława i św. Wojciecha złożone dotąd na chórze kościelnym, założono nową elewację Domu Parafialnego oraz przeprowadzono remont kaplicy św. Michała z 1863 roku.
W 1993 roku odnowiono stacje Drogi Krzyżowej.
W 1995 roku przeprowadzono remont ośrodka sióstr serafitek. Przystąpiono też do budowy nowych organów muzycznych. Budowę ukończono w 1996 roku.
Przedstawiony przegląd remontów i inwestycji, niespotykana troska Ks. Adama Nowaka o zabytkowy obiekt kościoła parafialnego i innych obiektów kościelnych pozwoliła na odzyskanie prze nie swej dawnej świetności tak, że należą dziś bez wątpienia do najpiękniejszych i najbardziej zadbanych obiektów sakralnych naszej części kraju.
W ślad za tymi dokonaniami szła dbałość księdza o sprawy religijne i społeczne.
W 1994 roku wspólnie z samorządem gminy i miasta zorganizowano w Strzyżowie Kongres Rodzin Ziemi Strzyżowskiej, w którym wzięli udział nauczyciele, młodzież, służba zdrowia oraz rodziny z całego dekanatu.
Ksiądz Adam Nowak pieczołowicie kultywuje miejscowe tradycje uroczystej oprawy świąt kościelnych i państwowych. Należą do nich między innymi zaciąganie wart strażaków przy grobie Pańskim w okresie Wielkanocy, udział orkiestry dętej w procesji Bożego Ciała, organizacja jasełek i wiele innych.
Szczególnie cenna jest inicjatywa księdza Adama Nowaka mająca doprowadzić do koronacji obrazu Matki Bożej Niepokalanej. Prace te zapoczątkowało wydanie drukiem opracowania Ks. Ludwika Grzebienia SJ p.t. „Parafia w Strzyżowie i kult Matki Bożej Niepokalanej.
W 1998 roku upłynęło 30 lat posługi kapłańskiej księdza Adama Nowaka w Strzyżowie. Nadanie w tym, jubileuszowym roku honorowego obywatelstwa gminy i miasta księdzu Adamowi Nowakowi była dla niego należnym uhonorowaniem i formą uznania wybitnych zasług położonych dla dobra kościoła i całej społeczności gminy.
Do góry
Eugeniusz Szczepankiewicz
Ps. „Ĺťak”, syn Jana i Marii z d. Błyskal , ur. 13 marca 1930 r. w Godowej. Szkołę podstawową ukończył w okresie niemieckiej okupacji w Godowej. Już od najmłodszych lat wykazywał duże zdolności i wszechstronne zainteresowania. Dorastający w atmosferze zbrodniczej działalności niemieckiego okupanta i konspiracyjnego odwetu polskiego podziemia, w którym brali udział jego starsi bracia, już wtedy wiedział o jaką Polskę walczyły Szare Szeregi i Armia Krajowa.
We wrześniu 1944 r. rozpoczął naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Strzyżowie.
Od pierwszych dni po wyzwoleniu terenów Strzyżowszczyzny z ogromną pasją podjął się reaktywowania Związku Harcerstwa Polskiego na terenie Strzyżowa i okolicznych wsi.
Jako bardzo zdolny, oczytany, ambitny i pracowity uczeń cieszył się dużym autorytetem i szacunkiem tak w gronie rówieśników jak i nauczycieli strzyżowskiego liceum.
Wychowywany przez rodzinę, szkołę, kościół i Związek Harcerstwa Polskiego w duchu głębokiego patriotyzmu, nie mógł pogodzić się z zniewalaniem naszego kraju przez nowego okupanta, jakim okazał się Związek Radziecki. Wprowadzenie systematycznie zmian we wszystkich dziedzinach życia państwowego mające na celu zmazywanie tożsamości narodowej przez zniekształcenie faktów historycznych i ośmieszenie najszlachetniejszych ideałów i tradycji narodowych, były dla niego nie do przyjęcia. Czarę goryczy przepełniała wdrożona w 1949 r. reforma Związku Harcerstwa Polskiego na wzór radzieckich pionierów. Po głębokich analizach i wielu dyskusjach w gronie najbliższych przyjaciół, jako główny inicjator podejmuje decyzję o powołaniu do życia konspiracyjnej organizacji młodzieżowej o nazwie Demokratyczna Armia Krajowa. Podstawowym celem tej organizacji było przeciwstawianie się zniewalaniu naszego narodu, a w przyszłości włączenie się do wspólnej walki o wyzwolenie naszego kraju spod totalitarnego ustroju komunistycznego.
Na podkreślenie zasługuje fakt, że był on głównym ideologiem, organizatorem, nauczycielem i wychowawcą wszystkich członków DAK. Organizacja ta była dla niego pasją młodzieńczego życia. Poświęcał jej większość swojego czasu oraz wszystkie siły i zdolności, a jego celem nadrzędnym było jak najlepsze służenie krajowi.
Niestety ogromny zapał nie zawsze szedł w parze z życiowym doświadczeniem, tak bardzo potrzebnym w konspiracji. Na skutek zdrady został aresztowany w dniu 28 kwietnia 1950 r. i osadzony w areszcie śledczym Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Rzeszowie. Po prawie pięciomiesięcznym okrutnym śledztwie zostaje postawiony przed Wojskowym Sądem Rejonowym w Rzeszowie, który skazuje go za usiłowanie obalenia przemocą ustroju państwa Polskiego na karę 10 lat więzienia, pozbawienia praw publicznych i honorowych na 4 lata oraz przepadek całego mienia.
Na szczególną uwagę zasługuje zachowanie się profesora na rozprawie który w ostatnim słowie przysługującym oskarżonemu powiedział: „przewód sądowy był iście operetkowy, którego reżyserami są funkcjonariusze Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Rzeszowie, a każdy wyrok jaki zapadnie w tej sprawie będzie niesprawiedliwy”.
Wyrok odsiadywał w najcięższych w PRL-owskich więzieniach: Zamek Lubomirskich w Rzeszowie, we Wronkach i Jaworzynie, skąd za nie udowodniony mu udział w nielegalnej organizacji więĹşniów został wywieziony do więzienia w Nowogrodzie, gdzie zachorował na otwartą gruĹşlicę płuc.
W piątym roku odbywania kary z powodu bardzo złego stanu zdrowia został warunkowo zwolniony.
Po wyjściu z więzienia ciągła inwigilacja Urzędu Bezpieczeństwa nie ułatwiła mu życia. Jednak jako człowiek ambitny i uparty po podleczeniu się i uzupełnieniu z wyróżnieniem średniego wykształcenia, wyjeżdża na studia do Wrocławia. Marzył o historii lub prawie lecz zaraz na wstępie okazało się, że te kierunki dla „wroga ludu” są nieosiągalne. Po wielu perypetiach pozwolono mu zdawać egzamin indywidualnie na matematykę. Zdał z wynikiem bardzo dobrym i został przyjęty na studia, które mimo choroby ukończył w terminie.
W okresie studiów w paĹşdzierniku 1956 r. był jednym, z przywódców ruchów studenckich na Uniwersytecie Wrocławskim i współzałożycielem Zrzeszenia Studentów Polskich.
Eugeniusz Szczepankiewicz już w czasie studiów dał się poznać jako utalentowany matematyk. Otrzymał propozycję pracy naukowej na Uniwersytecie Wrocławskim lecz wybrał asystenturę w Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu, a następnie podjął pracę naukową w Wyższej Szkole Ekonomicznej w tymże mieście.
W 1968r., pracując w Wyższej Szkole Ekonomicznej, opowiedział się po stronie studentów, za co został zwolniony z pracy. PóĹşniej pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu, a także w Akademii Ekonomicznej w Katowicach i Wrocławiu.
Był wybitnym matematykiem – probabilistą, specjalistą z zakresu rachunku prawdopodobieństwa i statystyki. Jest autorem około 150 publikacji (książek, artykułów, referatów i opracowań dla przemysłu). Dorobek ten w dużej mierze został opublikowany w czasopismach zagranicznych lub przedstawiony na znaczących konferencjach międzynarodowych w Niemczech i Hiszpanii. Nie we wszystkich konferencjach mógł osobiście uczestniczyć. Wysłał więc referaty na nie do Anglii, Francji, Japonii i USA. Zapraszano go również do Turcji i Egiptu. Jest autorem jedynej w Polsce książki z teorii pól losowych, która zawiera przykłady szeregu zastosowań tych pól. Jego zainteresowania nie dotyczyły tylko teorii – zajmował się także zastosowaniem matematyki w ekonomii, technice, ochronie środowiska czyli w tych dziedzinach, które nieodłącznie wykorzystują matematykę i nauki jej pokrewne. Wypromował około stu trzydziestu magistrów i trzech doktorów.
W 1965 roku uzyskał stopień doktora, a w 1981 tytuł doktora habilitowanego. W 1982r. został mianowany docentem, a w 1987 profesorem nadzwyczajnym. Stopień doktora habilitowanego i tytuł profesora uzyskał ze względów politycznych zbyt póĹşno, zważywszy na jego dorobek naukowy. Był członkiem bardzo wielu krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych, prezesem Opolskiego Towarzystwa Matematycznego w Warszawie.
Profesor bardzo emocjonalnie był związany z naszym regionem, często przyjeżdżał do Strzyżowa spędzając tu wakacje, odwiedzając rodzinę i przyjaciół. Był członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Strzyżowskiej. Na ostatnim Walnym ZjeĹşdzie brał bezpośrednio udział.
Będąc już ciężko chorym zaoferował swoją pomoc w nawiązaniu współpracy tegoż Towarzystwa z Oddziałem PAN w Krakowie. Zamierzał, że gdy przejdzie na emeryturę, to zamieszka na stałe w Strzyżowie.
Mimo ciężkiej choroby pracował do ostatnich dni swego życia. Zmarł 17 paĹşdziernika 1991 roku. Ciało Profesora zostało złożone w kwaterze żołnierzy Armii Krajowej cmentarza NA „Biskupinie” we Wrocławiu. W pogrzebie uczestniczyła delegacja ze Strzyżowa wraz z burmistrzem i podkomendnymi z DAK, którzy pełnili wartę honorową przy trumnie.
Mieszkańcy Ziemi Strzyżowskiej mogą być dumni, że wydała ona wybitnego Polaka, który w okresie największego terroru stalinowskiego, na miarę swoich możliwości, podjął walkę z totalitarnym ustrojem.
Stosunkowo krótka działalność DAK, dzięki wielu artykułom w codziennej prasie, czasopismach oraz książkach napisanych o walce niepodległościowych organizacji w II konspiracji w latach 1944-1956, weszła na karty historii Polski, a wraz z nią Strzyżowszczyzna. Natomiast osiągnięcia naukowe Profesora Eugeniusza Szczepankiewicza wzbogaciły na trwale skarbnicę nauki.
